54. Pasartea

Egunak eta asteak, eta hilabeteak, joan zitzaizkien horrela aitzina; eta gizonaren laztanen eraginduraz Theresaren larruak sekula izan ez zituen eztitasun bat eta malgutasun bat hartu zituen. Uda etorri zen, eta beroagatik, biluzik lo egiten zuten orain elkarrekin... Baina beti herabe zen Theresa, eta aita besoetakoak zion pijama kendu behar ohean sartu ondoren. Egun-sentiko oskirrian esnatzen zirenean, gizonak begiak itxirik gordetzen zituen Theresak, ustez lo zela, ahal bezain emeki eta higitu gabe bere pijama berriro janzten zuelarik, lotsazko begiradak epaixka hari emanaz.
Uda etorri zen, eta eguzkia, eta Theresaren gorputz osoa erne-eraziko zuen uda hartako beroak... Oraindik ez zion gizonak hukiturik egiten egunaz haurrari, ezpainetan ugari ematen zizkion musuetatik kanpo. Baina ondartzara joaten hasi ziren Theresak eskolarik ez zuen egunetan. Jenderik ez zegoen leku bat bilatzen zuten eta, ondarrean jarririk, biak eskutik helduta, itsasoari begira egoten ziren. Esmeralt-argiz eta zilar-zurizkoz apainduak, itsas-jainko haundi baten beztimendu izanik ziren ausaz hain eder haien ooinetara zetozen uhin gorak... Isilik zeuden gizona eta haurra uraren zabaldura amets-eragile horren aurrean. Noizik behin, itsas-ontzi bat begiekin segitzen zuten, ostertzari buruz zoalarik, beren bien gogoen nahikari bakarraz zamatu ahal izan balute bezala. Gizonak kontatzen zion gero Theresari itsaso ezti eta hasarrekor horren epopeia, ezagut-erazten zizkion lehenagoko itsasketak, haien odoleko ziren marinel zangarrak beste mundu bateraino eraman zituztenak Lurra eta gizonak gazteago ziren aspaldiko adin horietan ailira bizi izan biok!