56. Pasartea

Aitzitik, bere begiak harenetan landaturik egoten zen Theresa, irribarrerik gabe, hitzik gabe, kezkaturik, aita besoetakoaren soak haren haragi guztia ikuskatzen eta ikertzen zuelarik. Ba zekien gizonak zer kezka zuen haurrak, eta harengana hurbildurik laztantzen zuen, lehenago gauaz baizik egin ez ohi zuen bezala, eta sinesten zuen orduan Theresak haren gorputz xiki zuria beti ere garaile zegoela. Uretan sartzen zirelarik biak, uhin berdeak haien bi gorputzak estalgi bakar batean tapatzen zituenean, gizonak esaten zion haurrari: «Ikus, Theresa, itsaso maiteak Isabelaren zikinkeriatik garbitzen nin!» Haurraren gorputz biluza hainbat aldiz haren so zorrotzari eskainirik izanda, berriz ere galdetu zion behin eia ez zuenetz orain den gutien lotsarik senditzen, eta Theresak baietz aitortu zion; baina, hark agindurik bere gogoa oro ager ziezon, zergatik eta nolako zen haren lotsa azalduz, adi-erazi zion neskatoak atsegin bat zitzaiola orain betiko lotsa hori, aita besoetakoari agradatzearren bere haur-herabea hilduratu behar zuelarik.
Bere haragiaren atzartze geldi horrengatik ere zintzo eta garbi zirauen Theresak. Egunero ikasten zuen gizonaren zuzendaritza-pean eta trebe zen orain honi gustatzen zitzaion edozein gaiaz mintzatzeko eta galdera egiteko. Biblioteka iluntsuan haurrari latin edo literaturako lezio bat eman ondoren, lanpara prezios baten argi isilean Katulo edo beste poeta baten neurtitz gartsuak irakurtzen zizkiolarik, pozkario bat zen harentzat eta sari bat Theresaren seriostasuna, eta haren ulertu-nahia aita besoetakoaren botz beroari beha zelarik.