Ez zuen ihes egin. Polizien ateraino lagundu eta aske utzi zutenean —ez ordea etsearen zuzenbidea arretaz ikasi gabe— lo-gelara igan zen berehala. Lurrean belaunikatuta, burua ohe-zuraren kontra joka, Theresari oihu egiten zion: «Oi! Theresa, ziotsan, jadanik hire deia badantzut, baina hain ahula, hain ezagun-gaitza... Gaua aski luze izanen dun, ordea, eta hire botzak indar hartuko din, geroago eta areago, hire izate berriari ohitzen zatzaizkion araura... Baina engoiti dakin... otoi esaidan ba dakinala hire ondotikan natorrela, ez haudala utzi! Berriz ere jende gaiztoek ninate hiregandik berezi nahi ukan... baina aldi honetan ere ez dinate bere nahia iritxiko! Hori entzuten dun, Theresa, ene maitea, ene andregaia, ala hire belarriek ez ditinate oraindik mundu honetako hotsak harrapatzen? Oihu eginen daunat entzun nazanantzat, oihu eginen dinat hala nola pareta, eta lano, eta itsaso, eta mundu oso baten artetik entzunen bainaun eta nigan sinetsiko!...» eta bere orroez betatzen zuen etse hutsa, begitartea eskuekin estalirik, soa tapaturik arimaren begiak zabal zekizkiontzat. Horrela egon zen gautu artean... Horrela egon zen gaua jin ondoren ere, ilunpean, konorterik gabe lurrera erori arteraino... itsasotik zetorren haizeak, etsearen inguruko zuhaitzak astinduz, Izadiaren erostaka eztia entzun-erazten zuelarik gau-ilean. Eta gauaren erdian atzarri bazen gizona, zuhaitz anaiok ez zuten geroan zer ikusi zuten salatuko, gelako leihoaren aldera bere kima gorak makurtzen zituztelarik hobeki behatzekotz.
No hay comentarios:
Publicar un comentario