2010/04/21

62. Pasartea


Aita besoetakoa hurbildu zitzaion eta berari kontra estutu zuen, hitz hau bakarrik belarrira ziotsalarik: «Barka!» Ba ote zuen haurrarengandik barkamendu beharrik ordea? Ezetz erakusten zuen Theresaren begietako irrino maltzur eta maitekorrak aita besoetakoari galdegiten ziolarik: «Ohera bear dut?» Ordu zuten bai oherako... Neskatoak, lotsa gaizto izpirik batere gabe orain, egunazko soinekoak erantzi zituen eta pijama jantzera zoalakoa egin zuen; baina geldituta, haiduru bezala egon zen hari buruz inguraturik. Berehala joan zen harengana eta besoetan hartu zuen ohera eramatekotz. Desbeztitu zen, eta ohean etzan haur biluzaren kontra tinkaturik. Intzirika zegoen Theresa haren gorputza laztantzen eta musukatzen zuelarik bere eskuez, eta ahoaz, eta gorputz guztiaz. Intzirika ari zen... baina bera ere tinkatzenago zen haren kontra, begiak zorabio batean jasanik haren aurpegiaren aldera, arimaren itsaso berdea ekaitz batek jorik zerakuskiola haietan... Handik askoz, askoz beranduago, laztantze hori amaitu zuenean haurra lo egitera uztekotz, besoak gorde zituen haren gorputxo minberegiaren inguruan. Arima eta haragi, besoetan zedukan... Noiz irarriko zuen haragi eta arima horietan bere jabetasunaren azkenengo ikurra, burdin goriak bere marka ezko malguan erretzen duen antzora? Oinazearen beldur izanen bide zen Theresa samurra — bera ere haren minaren beldur zen, ezinagorakoan. Baina bere elkar-jaurespideko aldare jasanetan epedotusia anker hori egiteke uzten bazuen, irudi zitzaion traditze bat izanen zela hori haurraren kaltetan — Isabela eta haren aurreneko beste emeen onetan... Inoiz ere horiek ezagutu ez balitu... Theresaren haurtasuna hain mingarriki, hain osokiro urratzeko preminarik orain ez izatekotz!

No hay comentarios:

Publicar un comentario